Mensen met veel geld weten het beter, denken ze zelf
Afgelopen dinsdag ontving ik een dreigmail van Vesteda, mijn oude verhuurder. Ze beweerden dat ze contact met me op hadden genomen en nu de volgende stap een deurwaarder zou zijn. Ze hadden echter helemaal geen contact opgenomen met mij. Bovendien wilden ze geld omdat ze vonden dat mijn huis niet schoon genoeg was. Dit was uiteraard wel zo. Toch raakte ik extreem in paniek omdat het om (voor mij) veel geld ging terwijl ik al heel lang rond moet komen van erg weinig geld.
Geen ruimte voor slimmere keuzes
Ik deel dit niet omdat ik zo fijn vind dat iedereen leest dat ik nauwelijks geld heb. Ik deel het wel om uit te leggen wat er op zo’n moment gebeurt. Uiteraard weet ik rationeel dat het slim is om goed voor jezelf te zorgen. Voor mij was daar op dat moment echter geen ruimte meer voor. Dan is het eenvoudiger om een paar stroopwafels te eten dan iets voedzaams klaar te maken.
Mijn netwerk is goud waard
Ik heb het geluk dat ik nog steeds een goed netwerk om me heen heb. En het toeval was dat juist deze dinsdag iemand een heerlijke maaltijd kwam brengen die ik op kon eten. Iemand zorgde dus voor mij, waardoor ik mijn stroopwafels liet liggen. Deze liggen nu nog steeds in mijn kast.
Luisteren helpt meer dan verbieden
Ik weet dat je niet fitter wordt van stroopwafels eten in plaats van iets voedzaams. De meeste mensen weten dat wel. Wat ik dan echter zie is dat mensen uit een hogere SES (Sociaal Economische Status) gaan bedenken wat anderen, in zo’n voor hun onbekende situatie, nodig hebben en dan bepaalde soorten voeding willen gaan verbieden. Dat voelt voor hen misschien goed, maar helpt niet om daadwerkelijke problemen op te lossen. Het verbieden van mijn stroopwafels verbetert mijn situatie niet. Wat mij wel helpt is dat mensen oprecht naar me luisteren. En dan bedoel ik op de eerste plaats echt luisteren en niet direct proberen op te lossen of mijn leven overnemen. Als je genoeg geld hebt is het voor de meeste mensen erg lastig zich in te leven in mensen die dat geluk niet hebben.
Onderliggende problematiek
Het probleem is dat vaak oplossingen worden bedacht die wellicht logisch klinken, maar erg ver weg staan van het perspectief van de mensen die hulp nodig hebben. Mensen die zich dagelijks zorgen maken om hun eerste levensbehoefte te kunnen betalen hebben er meer aan dat ze zich geen zorgen meer hoeven te maken om hun huis en eten te kunnen betalen door de onderliggende problemen op te lossen dan dat ze een of ander advies over voeding of leefstijl krijgen.
Eindelijk iemand die luistert
Voor de gemeente Haarlem voerde ik twee keer het project ‘gezond eten met een laag budget’ uit. Ik kreeg van de deelnemers gemiddeld een 9. Ze gingen daadwerkelijk gezonder eten. Dat kwam niet door mijn inhoudelijke adviezen, maar doordat er eindelijk eens iemand aan hen vroeg waar ze het lastig mee hadden in hun dagelijkse leven. Sommige deelnemers hadden meerdere hulpverleners, maar toch was hen nooit gevraagd waar ze zelf behoeften aan hadden. Dit is geen kritiek op deze hulpverleners (die ik niet eens ken), maar geeft aan dat er nog winst te behalen is bij de organisatie van zorgtrajecten. Die hulpverleners zijn namelijk met handen en voeten gebonden wat wel en niet mag.
Mijn persoonlijke uitdagingen
Voor jezelf zorgen kan ook betekenen dat je hulp vraagt. Dat deed ik afgelopen dinsdag. Totaal onverwachts bood vervolgens iemand, die ik nauwelijks ken, me aan om het bedrag voor me te betalen. Ik ben daarvoor enorm dankbaar. Maar toch vind ik het ook lastig. Ik investeer zoveel tijd om het voor de consument duidelijker te maken in al het marketinggeweld. Bedrijven vinden fijn om mijn adviezen te horen, totdat ik ook vraag daadwerkelijk iets te veranderen en mij te betalen. Dan haken ze af. Ik zou uiteraard liever zelf voldoende geld verdienen zodat ik geen hulp meer hoef te vragen.
Ik zoek daarom nog steeds werk. Ik denk dat ik goed zou kunnen functioneren als projectmanager, waar kritische vragen juist als een kans worden gezien omdat daardoor snel duidelijk is wat mogelijke knelpunten zijn. Mensen verbinden geeft me energie. En oh ja, uiteraard wil ik graag meedenken met projecten voor mensen met een lage SES waarbij ik als ervaringsdeskundige het perspectief van deze groep graag (uiteraard wel betaald) inbreng.