Ik heb liever stroop dan spruitjes
Het afgelopen jaar heb ik Facebook leren kennen als een fijn medium om contact te leggen. Deze week maakte ik helaas ook kennis met de bittere keerzijde. Iemand werd verweten dat ze een slecht stuk over voeding had geschreven*. Ik vond het ook een zwak stuk en ook in mijn ogen moeten we mensen daarop inhoudelijk aanspreken. Daarmee ontwikkelt zich het voedingsvak. Bovendien hebben onze cliënten recht op de allerbest beschikbare informatie.
Zullen we het bij de inhoud houden?
Maar, let op inhoudelijk en niet bikkelhard op de persoon. Iemand die gewond is geef je niet nog een paar extra trappen na. Niet als persoon, maar nog minder als groep. Dat zo goed als niemand dat besefte of zelfs opmerkte ging zo enorm tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in. De wereld is voor mij sinds eergisteren een klein beetje minder mooi en mijn sprankeling is even weg.
Ben ik de enige die dit zo voelt? Nee gelukkig niet, ik kreeg een aantal persoonlijke reacties, maar bijna niemand had het lef op dit ook openbaar te zeggen. Ik wel, soms kan en wil ik niet stil blijven. Hoe moeilijk ik het me zelf daar wellicht ook mee maak. Waarom reageert er bijna niemand? Is het niet een beetje te gemakkelijk om als groep iemand aan de schandpaal te nagelen? Sommige dingen kunnen toch echt niet?
Verbaal geweld maakt de wereld minder mooi
Feiten zijn ook zeker voor mij de basis, maar als hierdoor menselijkheid totaal verdwijnt word ik er heel verdrietig van. Ik voel me tussen zoveel (verbaal) geweld gewoon niet thuis. Iedereen verdient respect als persoon, ongeacht de inhoud. Ja en dat bedoel ik ruim, dus ook voor de boodschapper van dit vervelende bericht. Meepraten kost het minste moeite. Maar als je iemand respecteert zeg je juist ook als er grenzen worden overschreden. En ja, voor mij is het ook eenvoudiger om respect te tonen naar iemand die probeert de allerbeste feiten boven tafel te krijgen. Mijn insteek zal echter altijd zijn ‘ik ben voor feiten en niet tegen mensen’.
Misschien ben ik soms te naïef. Dat houd ik graag zo omdat je immers meer vliegen vangt met stroop dan met azijn. Laten we een discussie voeren op inhoudelijke argumenten en een beschaafde vriendelijke (waar nodig wel kritische) toon. Hoe ik verder wil gaan op Facebook (en andere sociale media)? Ik weet het nog niet, ik volg in ieder geval dit soort berichten niet meer. En ik ben stil(ler), zolang ik niet weet hoe ik verder wil/kan gaan.
Als er wellicht een paar mensen nadenken over de inhoud van dit blog en over wanneer je een post op Facebook beter wel en niet kunt ‘liken’, is dat al mooi meegenomen ☺
* Ik plaats bewust geen link naar dit bericht. Het gaat me namelijk niet om diegene die de post plaatste (dat moet hij zelf weten) en ook niet om de therapeut (die ken ik niet en ik vond haar post inhoudelijk ook zeer zwak). Wel verdienen ze allebei respect, hoe verschillend ze ook zijn, maar het zou prettig zijn als ze dat ook naar elkaar tonen. Niet per se op inhoud, dat is vermoedelijk een brug te ver (voor mij in dit geval ook) maar wel op menselijke waarden.